Rozdział X

Na odbiór kluczy umówieni byli pierwotnie na godzinę dwunastą. W drodze do Eindhoven właściciel mieszkania zadzwonił jednak i prosił, żeby podjechali po nie najwcześniej o drugiej ponieważ wyjechał już do kościoła gdzie miał się odbyć ślub a klucze zostały w hotelu.

Wiki tylko się zaśmiała. – Czy te klucze w ogóle istnieją? 

Lucas spojrzał na nią rozbawiony – Zawsze możesz chodzić po tarasach i poznawać sąsiadów. 

- Bardzo śmieszne. Tylko mamy mały problem

- Jaki?

- Musze najpierw dostać się na taras. Ktoś musi mnie najpierw wpuścić. 

Zamiast odpowiedzieć Lukas zakomunikował, że są na miejscu. Wiki rozejrzała się przez okno samochodu.

- Pięknie tutaj. - Powiedziała.

Wokół widać było tylko drzewa pełne pąków kwiatów. Chciało się żyć. 

- To mój ulubiony park w Eindhoven. Zawsze tu przychodziłem jako dzieciak pograć w piłkę.

- Jesteś z stąd?

- Zaskoczona? Przeprowadziłem się do Rotterdamu zaraz po studiach i tak zostało. To tutaj mam całą rodzinę. Rodzice mieszkają na przedmieściach z młodszą siostrą a starsza siostra z mężem i córką w miejscowości skąd pochodzi jej mąż.

- Czyli nie wyemigrowałeś jako jedyny?

- To miało być tylko czasowe a już trochę trwa. To co? Teraz zobaczymy obiecany wiatrak? 

Ruszyli poprzez park. Już w połowie drogi zaczęły wyłaniać się jego części. Rósł w oczach aż znaleźli się przy wejściu. Lucas w między czasie opowiedział trochę historii i dlaczego Holandia jest tak znana z wiatraków. 

- To ludzie w nich mieszkali? Myślałam, że służyły tylko jako młyny i do odprowadzania wody.

- Były podzielone na dwie części. Zamożniejsi mogli sobie pozwolić na wybudowanie domu a i tak zakup kawałka ziemi w Holandii do tej pory jest bardzo drogi. Jak wiesz nie mamy jej za wiele. Dlatego też wiele wiatraków pełniło rolę domów. Tak jak ten. Na dole znajdowały się izby i biuro a u góry młocarnie. Zresztą zobaczysz jak wejdziemy do. Ten akurat jest bardzo dobrze zachowany i duży. Nie wszyscy mieli takie wygody jak właściciel tego młyna. 

Wiki zaciekawiona oglądała i podziwiała każdy kąt. Nie spodziewała się że młyn może tak wyglądać. Był przestronny a swoim wystrojem i umeblowaniem przypominał, każdy inny dom z tamtych czasów. 

- Wyobrażasz sobie jak to musiało być mieszkać w takim młynie? Istna magia.

- Magia? Ciężka praca. Ale tak czasami to może wydawać się magiczne. 

Zwiedzili wszystkie piętra i poczytali o historii wyrobów i wykonywanej pracy na terenie młynów a także dokąd transportowane były wyroby gotowe i jak działał cały handel. Z górnej rampy rozciągał się widok na okolice Eindhoven. Zaczynało się chmurzyć. 

Zanim zdążyli opuścić młyn pogoda zmieniła się diametralnie. Zaczynało powoli siąpić deszczem i nie zapowiadało się, żeby tak szybko miało ustąpić. Do odbioru kluczy mieli jeszcze czas. Wskoczyli szybko do samochodu. Byli cali przemoczeni mimo, że pokonali tylko kilkaset metrów. Lucas zakomunikował – To twój punkt programu zrealizowany, teraz mój!

- Takich mokrych to nas nigdzie nie wpuszcza!

- Tam nas wpuszczą. Nie martw się na zapas.

- To gdzie jedziemy?

- Zobaczysz. Niespodzianka.

- Żadnej wskazówki?

- Za 10 minut będziemy na miejscu to sama się przekonasz. 

Jechali przez całe miasto. Wiki podziwiała widoki mimo deszczu. Zadziwiał ją widok tylu rowerów i ludzi ciągle na nich jeżdżących mimo takiej pogody. Jakby w ogóle nic się nie stało. Założone mieli deszczówki i jechali dalej. Faceci w garniturach i z aktówkami oraz kobiety w eleganckich sukienkach. Widok był niesamowity. I krople wody odbijające się od wody w kanałach. Nie mogła zaprzeczyć, że mimo krótkiego pobytu była już zachwycona tym co udało jej się zobaczyć. 

Jechali i jechali oddalając się od centrum. Zamiast typowej wysokiej zabudowy zaczęły pojawiać się pojedyncze domy. Klimat wyraźnie się zmienił jednak deszcze nie ustępował. W końcu Lucas skręcił i zaparkował samochód na jednym z podjazdów. Wiki przyjrzała się bramie i wijącym się na nim kwiatom. Dom nieśmiało wystawał zza wysokiego ogrodzenia. 

- Gdzie jesteśmy? – Zapytała zaskoczona.

- Wybacz, że zabrałem cię tutaj nie pytając o zdanie. Ale dawno tu nie byłem. To dom moich rodziców.

- Twoich rodziców? A co ja tu robię?

- Wpadasz z niezapowiedzianym obiadem?

- Lucas proszę cię. Tak mi głupio. Nawet nic dla nich nie mam.

- Nie martw się. Wziąłem wino i sery. Będzie od nas wspólnie.

- Miałeś to zaplanowane? Ale…

- Chodź! Już nas zauważyli, ktoś otworzył drzwi. – I wyszedł z samochodu zostawiając Wiki bez możliwości zrobienia czegoś więcej. 

Ona siedziała jak wmurowana. Nie wiedząc co robić. W końcu co mogła zrobić? Wyszła z samochodu ale zanim doszła do drzwi Lucas wracał już po nią z parasolem. 

Zanim zauważyła siedziała już w pokoju siostry Lucasa przebierając się z mokrych ciuchów. Ktoś zapukał do drzwi. Był to Lukas pytający czy jest już gotowa. Na szczęście rozmiar jego siostry i jej nie różniły się wiele i mogła wybrać jakaś sukienkę w trakcie gdy jej suszyła się już na poddaszu. Wyszła nieśmiało z pokoju a Lukas oprowadził ją po domu.

- Gdzie są twoi rodzice?

- Pojechali do miasta. Nie spodziewali się mnie. Ale będą już za godzinę z powrotem. Więc mamy czas. 

- Czas? Na co mamy czas?

- Na gotowanie!

- Gotowanie? Oszalałeś? Co ty chcesz gotować?

- Jeszcze nie wiem. Zobaczymy co jest w lodówce. 

Wiki zdziwiona podreptała za nim do kuchni obserwując dom dookoła. Był większy niż wydawał się z zewnątrz. Urządzony w bardzo prostym ale eleganckim stylu. Na ścianach wisiała masa zdjęć rodziny jak i różne obrazy. Zaskoczyło ją, że wszystkie było raczej impresjonistyczne. 

- Kto tak lubi impresjonizm?

- To mama. Nigdy nie pracowała. Zajmowała się domem i … i malowała.

- Naprawdę? To wszystko jej?

- Tak, każdy jeden. Jak zasłużysz to pokaże ci kilka moich dokonań. Ale nie miej zbyt wielkich oczekiwań.

- Malujesz? 

- Nie. Kiedyś miałem moment w życiu, że chciałem spróbować. WIesz jak to jest. Mama ciągle malowała więc jako dzieciak chciałeś spróbować ale z tego nie można wyżyć. Skończyłem zarządzanie i tak jak widzisz dobrze mi idzie. 

- Nie brakuje ci malarstwa?

- Może czasami. Ale z drugiej strony nie mam nawet czasu o tym myśleć.

- Jak to? 

- Dużo pracuję. Podróżuję. Nie mam czasu, tak po prostu.

Zaczął wyciągać produkty z lodówki i układać je na blacie.

- Pomożesz mi?

- Ja nie umiem gotować!

- A myślisz, że ja? To jak będzie?

- Pomogę. To od czego mam zacząć?

Świetnie się bawili przygotowując posiłek. Gdy zajechali rodzice wszystko było już przygotowane i nakryte do stołu. Rodzice okazali się być bardzo sympatyczni i przywitali ją z otwartymi ramionami.

- Ty musisz być tą przyjaciółką, o której tyle słyszałam! - Tryskała radością mama Lucasa. 

- My właściwie….

- Spokojnie Wika. Nie musicie się tłumaczyć. – Puściła do niej oczko i wyszła z pokoju rzucając za sobą, że zaraz wróci tylko się przebierze.

Wiktoria spojrzała na Lucasa który ciągle miotał się po kuchni zmywając jeszcze naczynia. Jakby to co powiedziała jego mama w ogóle go nie obchodziło. Nie byli sami. Czy miała go teraz pytać przy ojcu i siostrze co miał oznaczać ten komentarz? Czy byłoby to już zbyt niezręczne? Postanowiła odłożyć rozmowę na drogę powrotną.

------------------------------------------------------------------

They were originally scheduled to collect the keys at 12 o'clock. On the way to Eindhoven, however, the owner of the apartment called and asked them to come to get them at two o'clock at the earliest because he had already left for the church where the wedding was to take place and the keys were in the hotel.

Wiki just laughed. - Do these keys even exist?

Lucas looked at her, amused. "You can always walk on the terraces and meet your neighbors."

- Very funny. We just have a little problem

- What?

- I need to get to the terrace first. Someone has to let me in first.

Instead of answering, Lukas announced that they were there. Wiki looked out the car window.

- It's beautiful here. - She said.

All around were only trees full of flower buds. You wanted to live.

- This is my favorite park in Eindhoven. I always used to come here as a kid to play football.

- Are you from here?

- Surprised? I moved to Rotterdam right after graduation, and it stayed that way. This is where my whole family is. The parents live in the suburbs with their younger sister and the older sister with her husband and daughter in the village where her husband comes from.

- So you didn't emigrate as the only one?

- It was supposed to be only temporary and it's already taking a while. So what? Now we will see the promised windmill?

They started across the park. Halfway down the road, parts of it began to emerge. His eyes grew until they were at the entrance. Meanwhile, Lucas told a bit of a story and why the Netherlands is so famous for its windmills.

- Did the people live in them? I thought they only served as mills and for drainage.

- They were divided into two parts. The wealthier ones could afford to build a house, and so far buying a piece of land in the Netherlands is very expensive. As you know, we don't have much of it. Therefore, many windmills were used as houses. Like this one. At the bottom, there were rooms and an office, and at the top there were threshers. Anyway, you'll see it when we enter. This one is very well preserved and large. Not everyone was as comfortable as the owner of this mill.

Wiki watched with curiosity and admired every angle. She did not expect a mill to look like this. It was spacious and its decor and furnishings resembled any other house from that time.

- Can you imagine what it would be like to live in a mill like this? Real magic.

- Magic? Hard work. But yes, it can seem magical at times.

They visited all floors and read about the history of products and work performed in the mills, where the finished products were transported, and how the entire trade operated. From the top ramp, there was a view of the Eindhoven area. It was starting to get cloudy.

Before they even left the mill, the weather changed dramatically. It was starting to drizzle slowly and it was not going to go away so quickly. They still had time to collect the keys. They jumped quickly into the car. They were soaked even though they had only covered a few hundred meters. Lucas announced, "This is your agenda item completed, now mine!"

- Such wet ones won't let us anywhere!

- They'll let us in there. Do not worry anyway.

- So where are we going?

- You will see. Surprise.

- No clue?

- We'll be there in 10 minutes and you'll find out for yourself.

They drove through the city. Wiki admired the view despite the rain. She was amazed at the sight of so many bikes and people still riding them despite the weather. As if nothing happened at all. They had rainwater on them and they rode on. Men in suits and briefcases, and women in elegant dresses. The view was amazing. And water droplets reflecting off the water in the sewers. She could not deny that despite the short stay, she was already delighted with what she managed to see.

They rode and rode away from the center. Single houses started to appear instead of typical high buildings. The climate clearly changed, however, the rains did not subside. Finally, Lucas turned and parked the car in one of the driveways. Wiki examined the gate and the flowers writhing on it. The house was timidly sticking out from behind a high fence.

- Where are we? - She asked surprised.

- Forgive me for taking you here without asking for your opinion. But I haven't been here for a long time. This is my parents' house.

- Your parents? What am I doing here?

- Are you coming over with an unannounced dinner?

- Lucas, please. I feel so stupid. I don't even have anything for them.

- Do not worry. I took wine and cheese. It will be from us both.

- Did you have it planned? But…

- Come! They've already noticed us, someone has opened the door. - And he got out of the car, leaving the Wiki with no way to do anything else.

She was sitting on the wall. Not knowing what to do. After all, what could she do? She got out of the car, but by the time she reached the door, Lucas was coming back for her with an umbrella.

Before she noticed, she was already in Lucas's sister's room, changing from her wet clothes. Someone knocked on the door. It was Lukas asking if she was ready. Fortunately, the size of his sister and hers was not much different and she could choose a dress while hers was drying in the attic. She shyly left the room and Lukas showed her around the house.

- Where are your parents?

- They went to town. They weren't expecting me. But they'll be back in an hour. So we have time.

- Time? What do we have time for?

- For cooking!

- Cooking? Are you mad? What do you want to cook?

- I do not know yet. Let's see what's in the fridge.

Wiki surprised, followed him to the kitchen, watching the house around. It was bigger than it appeared from the outside. Decorated in a very simple but elegant style. On the walls were a lot of pictures of the family and various paintings. It surprised her that they were all rather impressionistic.

- Who is so fond of impressionism?

- It's mom. She never worked. She looked after the house and ... and painted.

- Really? This is all her work?

- Yes, each one. If you will be good for me I will show you some of my achievements. But don't have big expectations.

- Do you paint?

- No. Once upon a time, I had a moment in my life that I wanted to try. You know how it is. Mum was always painting so as a kid you wanted to try it, but you can't live from it. I finished management and as you can see I'm doing fine.

- You don't miss painting?

- Maybe sometimes. But on the other hand, I don't even have time to think about it.

- How's that?

- I work a lot. I'm traveling. I don't have time, just like that.

He began to take items out of the refrigerator and put them on the counter.

- Will you help me?

- I can not cook!

- Do you think I can? How will it be?

- I'll help. So where should I start?

They had a great time preparing the meal. When my parents arrived everything was ready and set for the table. The parents turned out to be very nice and welcomed her with open arms.

- You must be the friend I've heard so much about! Lucas's mother was exhilarating.

- We actually….

- Take it easy, Wika. You don't have to explain yourself. - She winked at her and left the room, telling her that she would just come back to dress up.

Victoria looked at Lucas who was still thrashing around the kitchen washing dishes. As if what his mom said he didn't care at all. They were not alone. Was she supposed to ask him now in front of her father and sister what that comment was supposed to mean? Would that be too awkward? She decided to postpone the conversation for the way back.