Rozdział XXIV

Drzwi od klatki schodowej się otworzyły a oni tak jak stali odskoczyli od siebie. Ana z Richardem zbliżali się do nich. Popatrzyli po sobie jak spłoszone dzieci. Richard odezwał się pierwszy.

- Dziękuję wam, że ją przywieźliście. Wydzwaniałem po wszystkich martwiąc się co się z nią dzieje. Nie wpadłbym, że poszła do ciebie Wika. 

- Ana wszystko w porządku? - Zapytała Wika. 

- Tak, tak! Wszystko sobie wyjaśniliśmy.

- I? – Dopytywała. 

- Zostaniecie naszymi świadkami? Prosimy!!

Wika i Karl stali jak wryci i zaskoczeni przez chwilę po czym otrząsnęli się z szoku i jedno przez drugie zaczęło wykrzykiwać. - Tak tak, oczywiście. Ale naprawdę? Kiedy ślub? 

Rozmowa trwała dłuższą chwilę po czym zdecydowali, że czas to uczcić jeszcze lampką wina. Gdy emocje trochę opadły Karl zapytał w końcu zupełnie nie spodziewanie:

- To co to za uczucie? Zdradzisz nam to?

- To… tego się nie da tak opisać. Po prostu wiesz. Chyba.

- I to tyle? Chyba? – Zapytała Ana. 

- Ana wiesz jakie jest życie. Nie wszystko jest czarne lub białe. Nie wszystko jest proste, nie da się tak po prostu skatalogować i poukładać. Ale czasami się wie. Chyba.

- I za to 'chyba' wznieśmy toast. – Rzuciła Wika podnosząc kieliszek do góry. – Karl będziesz musiał ułożyć jakieś ładne przemówienie na ślub… z tym 'chyba'. 

- Tak, chyba tak. – Odpowiedział, a wszyscy zanosili się śmiechem. – Ale tak szczerze, w którym momencie zrozumiałeś, że tego właśnie chcesz? W końcu wy się nawet nie znacie.

- Znam ją na tyle by wiedzieć, że tego chce. Wiem, że to szalone, ale kiedy zobaczyłem ją od razu chciałem poznać. I potem nie wiem… nie widziałem już nic poza nią. Mam wrażenie, że znamy się od zawsze.

- Myślałem, że takie historie zdarzają się tylko w bajkach.

- Mam nadzieję, że ta bajka będzie tylko nasza. - Richard spojrzał na Anę i pocałował delikatnie kilka razy w policzek.

Karl był zmęczony więc zaraz przy pierwszej okazji przeprosił gospodarzy. Wika wykorzystując moment, chcą zakochanych zostawić samych sobie wyszła razem z nim. Nie wiedziała czy to jest najlepsza decyzja jaką podejmuje ale wolała już też uciec do siebie. Był środek nocy a tydzień dał się jej we znaki. 

Schodzili po schodach w ciszy. Będąc już przy samochodzie Karl zaproponował, że odwiezie Wikę do domu.

- Nie nie trzeba, przejdę się.

- Nie wygłupiaj się. Jest środek nocy. Widzę, że też jesteś zmęczona a to nie jest tak blisko stąd. 

- Naprawdę nie musisz.

- Wiem, ale chce. Ok?

- Ok.

- No to bez dyskusji wskakuj do samochodu. Słuchaj szefa!

- Ktoś mi tu wcześniej wmawiał, że chciał być traktowany normalnie.

- Czasami autorytet też jest przydatny. – I puścił do niej oczko.

W czasie drogi zaczęło padać. Aby Wika nie zmokła wysiadł za nią z parasolem i asekurował żeby nie zmokła za bardzo. Chwilę majstrowała kluczami przy drzwiach.

- Cholerny zamek! Zupełnie mnie nie akceptuje!

- Zamek Cię nie akceptuje?

- Nie śmiej się ze mnie! Od pierwszego dnia mam tylko problemy z drzwiami i kluczami. Dzisiaj to już drugi raz. W końcu będę musiała zamieszkać na ulicy. 

- Daj, ja spróbuje.

Majstrował przy drzwiach dłuższą chwilę ale nie chciały ustąpić. W końcu pchnął je z całym impetem z barku. Drzwi jak nie chciały ustąpić tak nie ustąpiły ale bark Karla nie wytrzymał. Oprócz uderzenia drzwi słychać było również wyraźne gruchnięcie kości. Karl trzymał się za ramię.

- Wszystko w porządku?

- Tak, chyba... Nie wiem... nie za bardzo… 

- Możesz ruszyć ręką?

- Mogę ale nie dużo. 

- Nie… jeszcze tego brakowało, że narobiłam ci kłopotów. Musimy jechać do szpitala.

- Jakiego szpitala?

- Muszą sprawdzić co z twoim ramieniem.

- Nie jade do żadnego szpitala. To chwilowe. Do jutra przejdzie.

- Pokarz. – Chciała dotknąć ramienia ale Karl odsunął się i wyraźnie było widać grymas bólu na twarzy – Nie bądź jak dziecko!

- Tylko trochę boli. Ból przejdzie. Zawsze przechodzi. 

- A jeśli jest zwichnięta albo złamana?

- To nic!

- Nic? Daj mi kluczyki. Ja prowadzę. 

- Nie, nie jadę do żadnego szpitala. 

- Zachowujesz się jak dziecko. Już! Do samochodu. Zaraz nie dość, że ze złamanym barkiem to jeszcze będziesz cały przemoczony.

Zabrała mu kluczyki i wsiadła do samochodu. Karl nie chętnie ale w końcu też usadowił się na miejscu pasażera. 

Do szpitala na szczęście nie było daleko i zajechali tam w niecałe pięc minut. Karl został przyjęty do gabinetu lekarza a Wice kazano czekać na poczekalni. Po jakimś czasie przyszła pielęgniarka.

- Karl na szczęście ma tylko zwichniętą rękę. Na szczęście zdjęcie nie wskazało złamania. Musieliśmy nastawić bark. A to bolesne więc podaliśmy mu leki przeciwbólowe. Może być trochę otępiały. Życzy sobie Pani żeby został na oddziale na obserwacje do rana czy zabierze go Pani do domu?

- Zabiorę. Zabiorę do domu. To i tak moja wina, że to się stało.

- Mężczyźni. Udają bohaterów. Co zrobił?

- Próbował otworzyć drzwi.

- Zacięły się?

- Nie akceptując kluczy.

- A po uderzeniu ustąpiły?

- Niestety nie.

- Oj biedny. Jeszcze ego mu spadnie. 

- Nie sądzę. A może by się i przydało.

- No dobrze to już sobie z mężem wyjaśnicie później.

- Proszę. Z mężem?

- No tak? Karlem? Coś pomyliłam? Prosił, żeby żona, więc rozumiem, że Pani, podpisała wypis.

- A tak przepraszam. Ciągle w to nie wierze.

- Nowożeńcy? Jeszcze się pani nie przyzwyczaiła?

- Tak, ciągle jakoś dziwnie to brzmi.

- Już niedługo się pani przyzwyczai. Proszę pójść ze mną. 

Wika udała się z pielęgniarką do gabinetu, gdzie siedział Karl a inna pielęgniarka bandażowała mu jeszcze dokładnie bark i tłumaczyła jak ma spać i co robić przez najbliższe kilka dni aby jak najszybciej bark powrócił do sprawności. Podpisała dokumenty i wyszli ze szpitala. Gdy byli już w samochodzie Wika zapytała:

- Żona? Na serio?

- Proszę cię nie teraz. Co miałem powiedzieć? Chcieli mnie tu przetrzymać do rana. 

- Mogłeś powiedzieć cokolwiek ale nie, że jestem twoją żoną.

- Gdybyś nią nie była nie puściliby mnie do domu. Wika. Nienawidzę szpitali. Zrozum. Uratowałaś mnie.

- Dobra zostawmy to do jutra. 

- Ja tam uważam, że wczułaś się idealnie w rolę.

- Co to ma znaczyć?

- Zrzędzisz jak każda żona. 

- Mam cię tu zostawić?

- A co powiedzą ludzie?

- To ty będziesz miał problem. Ja tu i tak nikogo nie znam... Szefie!

- Dobra, dziękuję. Ale pamiętaj, że to wszystko twoja wina.

- Sam chciałeś mi pomóc. Ja Ci nie kazałam!

- Dobra wystarczy. Jutro będziemy się kłócić dalej ok?

- Ja się nie kłócę. Wymieniamy tylko zdania.

- No niech będzie. Rozejm na dzisiaj?

- Rozejm. Czas odpocząć. Przyda się to nam obojgu. Dokąd mam jechać?

Deszcz nadal padał. Wika tylko chciała znaleźć się już w łóżku i odpocząć. Ale jak miała to zrobić? Jak miała otworzyć te cholerne drzwi? A teraz musiała jeszcze odwieźć Karla.

----------------------------------------------------------

The door to the stairwell swung open, and like they were standing, they jumped apart. Ana and Richard have been coming closer to them. They looked at each other like frightened children. Richard spoke first.

- Thank you for bringing her. I was calling everyone worried about what was happening to her. I wouldn't have thought Wika had gone to see you.

- Ana, are you okay? - Wika asked.

- Yes Yes! We cleared it all up.

- And? - She asked.

- Will you be our witnesses? Please !!

Wika and Karl stood stunned and surprised for a moment, then shook off the shock and both started shouting through the other. - Yes Yes of course. But really? When is the wedding?

The conversation lasted a long time and then they decided that it was time to celebrate it with a glass of wine. As the emotions subsided a little, Karl finally asked unexpectedly:

- What's that feeling? Will you reveal it to us?

- It ... it can't be described like that. You just know. I guess.

- That's it? I guess? - Ana asked.

- Ana, you know what life is like. Not everything is black or white. Not everything is simple, you can't just catalog and organize it. But sometimes you know. I guess.

- And for this, 'I guess' let's make a toast. - She threw Wika lifting the glass up. - Karl will have to put together some nice wedding speech ... with this 'I guess'.

- Yes I guess so. - He replied, and everyone was laughing. - But honestly, when did you realize that's what you wanted? After all, you don't even know each other.

- I know her enough to know that I want her. I know it's crazy, but when I saw her I wanted to get to know her immediately. And then I don't know… I couldn't see anything else but her. I have the impression that we have known each other since forever.

- I thought that such stories only happen in fairy tales.

- I hope this fairy tale will be only our own. Richard looked at Ana and kissed her cheek lightly a few times.

Karl was tired so he apologized to the hosts at the first opportunity. Wika, taking advantage of the moment, wanting to leave the lovers alone, went out with him. She didn't know if this was the best decision she made, but she also preferred to run away to herself. It was the middle of the night and the week took its toll on her.

They descended the stairs in silence. Being at the car, Karl offered to drive Vika home.

- No need, I'll take a walk.

- Don't be silly. It's the middle of the night. I can see you're tired too and it's not that close from here.

- You really don't have to.

- I know, but he wants to. Ok?

- Ok.

- Then jump in the car without question. Listen to the boss!

- Someone here said earlier that he wanted to be treated normally.

- Sometimes authority is also useful. - And winked at her.

On the way, it started to rain. In order for Wika not to get wet, he got out with an umbrella behind her and secured her so that she would not get wet too much. She fumbled with the keys for a moment at the door.

- Bloody key! He doesn't accept me at all!

- The key does not accept you?

- Do not laugh at me! From day one, I only have problems with doors and keys. Today is the second time. Eventually, I will have to live on the street.

- Give me a try.

He tinkered with the door a long while, but they wouldn't budge. Finally, he pushed it with full force from the shoulder. The door wouldn't budge, but Karl's shoulder couldn't hold back. In addition to the impact of the door, there was also a distinct click of bones. Karl was holding his arm.

- All right?

- Yes, I think ... I don't know ... not too much ...

- Can you move your hand?

- I can, but not much.

- No ... I was just missing that I caused you trouble. We have to go to the hospital.

- What hospital?

- They need to check on your arm.

- I'm not going to any hospital. It is temporary. It will pass by tomorrow.

- Show me. She wanted to touch her shoulder, but Karl pulled back and you could clearly see a grimace of pain on his face. - Don't be like a child!

- It just hurts a little. The pain will pass. It always passes.

- What if it's dislocated or broken?

- That`s nothing!

- Give me the keys. I'm driving.

- No, I'm not going to any hospital.

- You're acting like a child. Already! To the car. Not only that, with a broken shoulder, you'll also be soaked.

She took his keys and got into the car. Karl was reluctant but finally settled in the passenger seat as well.

Fortunately, the hospital was not far away and they got there in less than five minutes. Karl was admitted to the doctor's office and the Vice was told to wait in the waiting room. After a while, the nurse came.

Fortunately, Karl only has a dislocated arm. Fortunately, the photo did not show any breakage. We had to adjust the shoulder. And it's painful, so we gave him painkillers. He may be a bit dull. Would you like him to stay on the ward for observation until the morning or would you take him home?

- I'll take. I'll take you home. It's my fault anyway that it happened.

- Man. They pretend to be heroes. What did he do?

- He tried to open the door.

- Is it stuck?

- Not accepting the keys.

- And after the impact they gave way?

- Unfortunately not.

- Oh, poor. His ego will be dropped.

- I do not think so. Maybe it would be useful.

- Well, you and your husband will explain it later.

- Sorry? With my husband?

- Yeah? Karl? Did I make a mistake? He asked his wife, so I understand it is you? You signed the excerpt.

- Oh, I'm sorry. I still don't believe it.

- Newlyweds? Haven't you got used to it yet?

- Yes, it still sounds weird.

- You'll get used to it soon. Please come with me.

Wika went with the nurse to the office, where Karl was sitting and another nurse carefully bandaged his shoulder and explained how to sleep and what to do for the next few days so that the shoulder would recover as soon as possible. She signed the papers and they left the hospital. When they were in the car, Wika asked:

- Wife? Seriously?

- Please, not now. What was I supposed to say? They wanted to keep me here until morning.

- You could say anything but not that I'm your wife.

- If you weren't, they wouldn't let me go home. Wika. I hate hospitals. Understand. You saved me.

- Okay, let's leave it until tomorrow.

- I believe that you put yourself into the role perfectly.

- What's that supposed to mean?

- You grumble like any wife.

- Should I leave you here?

- What are people going to say?

- You'll have the problem. I don't know anyone here anyway ... Boss!

- Okay, thank you. But remember it's all your fault.

- You wanted to help me. I did not tell you!

- Okay enough. Tomorrow we will argue, continue ok?

- I'm not arguing. We only exchange sentences.

- Come on. A truce for today?

- A truce. Time to rest. It will be useful for both of us. Where should I go?

It was still raining. Wika just wanted to be in bed and rest. But how was she going to do that? How was she gonna open that goddamn door? And now she had to drive Karl back.