Rozdział XLII

W sobotę z samego rana Beatriz i Bill odebrali Wikę z Marco i razem udali się do posiadłości gdzie będzie odbywało się wesele. Gdy w trójkę zajmowali się organizacją, Marco dostał stare mapy i szkice oraz specjalne pozwolenie na zwiedzanie całej posiadłości i mógł wchodzić i sprawdzać co tylko mu się podobało.

Godziny uciekały im nieubłaganie. Musieli pamiętać o wielu szczegółach a lista gości ciągle się wydłużała tak samo jak wymagania rodziców państwa młodych, którzy również dołączyli do planowania. Wika miała wrażenie, że głowni zainteresowani w ogóle nie mają nic do powiedzenia a może nie mają zupełnie ochoty się tym zająć. Matki państwa młodych przekrzykiwały się i przerzucały swoimi pomysłami. Ojcowie za to próbowali zachować spokój i tylko co jakiś czas coś tam pomrukiwali pod nosem coraz bardziej zanurzeni w szklankach z drinkami. Wika momentami miała wrażenie, że właściwie nie jest tam potrzebna bo cały plan był już dokładnie przemyślany a jej jedynym zadanie było złożenie tego w całość co prawdę powiedziawszy Matki państwa młodych, widząc ich zaangażowanie, mogły zrobić same. 

Każda rzecz podlegała dogłębnej dyskusji, która wymagała oczywiście zatwierdzenia mimo, że nawet gdy Wika próbowała dodać coś od siebie wszystko wracało do pierwotnych ustaleń. Skończyło się na tym, że Bill momentami próbował się jeszcze z czymś wtrącić lub podawał jakieś informacje natomiast Beatriz nie odzywała się zupełnie. Wpatrywała się tylko w okno pogrążona w swoich myślach.

Po długich 5 godzinach, które z jednej strony ciągnęły się w nieskończoność dla niezainteresowanych i były krótką chwilą dla pozostałych towarzystwo stwierdziło, że na dzisiaj wystarczy i najważniejsze rzeczy zostały ustalone. Kolejne spotkanie miało się odbyć w przeciągu dwóch tygodni aby zobaczyć Wiki postępy. A właściwie sprawdzić czy po prostu załatwiła tych ludzi, których wymagali rodzice państwa młodych. W końcu fotograf czy dj nie mogli być byle kim. I chociaż termin ślubu teoretycznie był ustalony to praktycznie zależał od dostępności właśnie tych NAJWAŻNIEJSZYCH osób. I chociaż Wika zupełnie nie miała pojęcia kim były te osoby i nie rozpoznawała nazwisk to po cenach jakie żądali za swoje usługi łatwo było zauważyć, że nie jest to byle kto.

Od liczb Wice aż kręciło się momentami w głowie. Nie wyobrażała sobie, że ktoś może tyle żądać a co dopiero chcieć im zapłacić. Na reszcie nie robiło to jednak żadnego wrażenia. Czy była to kwota z dwoma, trzema czy czterema zerami zachowywali się jakby wydawali kilka groszy. 

Wika wiedziała, że od tego wesela może zależeć jej przyszłość jeśli kiedyś zdecydowałaby się dalej działać w organizacji wesel czy jakichkolwiek eventów. Ci ludzie mieli więcej pieniędzy i bogatych znajomych niż ktokolwiek kogo poznała do tej pory w życiu. 

Gdy w końcu zarządzono koniec obrad i Marco skończył swoje oględziny zostali oboje z godnie z obietnicą zaproszeni do spa na kilka masaży i zabiegów, którym poddali się z nieukrywaną przyjemnością. Beatriz miała ich odebrać po zakończeniu i mieli udać się razem na ostatniego symbolicznego drinka. Zamiast niej odebrał ich jednak Bill.

- Nie było tutaj Beatriz? - Spytał, gdy od razu w drzwiach wpadł na Marco.

- Nie, ale pewnie zaraz się zjawi.

- Przepadła mi gdzieś zaraz po rozmowach z rodzicami. Nie odbierała telefonu więc stwierdziłem, że nie odbiera bo jest tutaj z wami ale przed chwilą znalazłem jej telefon przy recepcji.

- Nie było jej tutaj. Twoja mama kazała jakieś Pani nas tu przyprowadzić. Nie widziałam jej odkąd żegnałam się z rodzicami.

- Na początku myślałem, że jest z wami ale jak nie tutaj to nie wiem gdzie się podziała. Trochę zaczym się martwić.

- Zostawiła telefon to pewnie jest nie daleko.

- To nie tak. Ona nigdy nie zostawia telefonu. Chyba, że specjalnie.

- Specjalnie?

- Już nie raz dochodziło do spięć między nią a rodzicami. 

- To chyba się zdarza każdemu?

- Może i tak ale ona się nie kłóci... po prostu ucieka.

- W jakim sensie ucieka?

- Nie wiem czy powinienem wam o tym opowiadać...

- Możemy jakoś pomóc?

- Nie, raczej nie. Ale dzięki. Chodźcie na tego drinka. Może znajdzie się nasza zguba.

- Jest dorosła, pewnie potrzebowała chwili spokoju i zaszyć się na chwilę gdzieś sama.

- Właśnie tego się obawiam.

- Ochłonie i wróci. 

- Nie, to nie tak... nie rozumiecie... Ona znika. To nie pierwszy raz. Kiedyś szukałem jej przez dwa tygodnie. 

- Dwa tygodnie?

- Zerwaliśmy. Głupia i długa historia. Rodzice byli na nas źli, wszystko szło nie tak. Po prostu wsiadła w samochód i odjechała. Wróciła po dwóch tygodniach. Przez cały ten czas latała. Z lotniska na lotnisko. Nawet nie zatrzymywała się nigdzie. Tylko noclegi i jedzenie.

- To zupełnie szalone.

- Nie odbierała telefonów i nie dawała znaku życia. Myślałem, że zaginęła. Wszyscy się bali, że coś jej się stało. Na szczęście rodzina ma tyle pieniędzy, że udało im się ją wyśledzić.

- To brzmi jak zdarzenia z filmu.

- Czasem też mam takie wrażenie. Ale wtedy udało nam się ją namierzyć. Odebrałem ją z lotniska i od tej pory mieszkamy razem. Wyprowadziliśmy się oboje z posiadłości rodzinnych i wynajmujemy ten loft w centrum. Dzięki temu obojgu nam żyje się lepiej.

- Chyba nigdy nie powiedziałeś tyle co teraz! - wtrącił Marco.

- Jakoś łatwo mi się przy was otworzyć co jest akurat dziwne.

- Zawsze do usług.

Posiedzieli jeszcze chwilę przy drinkach ale widząc zaniepokojoną minę Bila, Wika z Marco zdecydowali, że lepiej jak już udadzą się do domu. Jako, że to Beatriz z Bilem ich tu przywieźli postanowili, że teraz zamówią taksówkę. Bill odprowadził ich do wyjścia.

- Ucałuj od nas Beatriz na dobranoc. I jakbyś czegoś potrzebował to daj nam znać. 

- Dziękuję wam. Ale mam nadzieję, że to jednak nie będzie konieczne.

- Czy to nie tu zaparkowałeś samochód? - Zapytał Marco gdy wyszli przed główne wejście.

- Taa.... Beatriz... Coś ty znowu wymyśliła...

- Myślisz, że znowu uciekła? Może poprostu przeparkowała samochód?

- Wątpię, żeby tylko gdzieś na chwilę pojechała, ale to się wkrótce okaże.

- Możmy ci jakoś pomóc?

- Nie naprawdę. Jedźcie do domu. Taksówka już czeka.

- To poczeka chwilę dłużej.

- I tak nic tu nie zdziałamy. Sprawdzę jeszcze hotel i popytam czy ktoś inny nie zabrał samochodu.

- Dasz na znać jak ją znajdziesz?

- To może nie być tak szybko.

- Bill wszystko będzie dobrze.

- Wiem, zawsze wszystko się dobrze kończy. Musi. 

Marco i Wika wracali do domu w zupełnym zamyśleniu. Każde zastanawiało się jak ono zachowałoby się w tej sytuacji. Bill był zdenerwowany lecz taki opanowany. A co myślała Beatriz? I czemu tak uciekała? 

----------------------------------------------

On Saturday morning Beatriz and Bill picked up Wika from Marco and together they went to the estate where the wedding will be held. While the three of them were organizing, Marco was given old maps and sketches and a special permit to tour the entire property, and he was allowed to come in and check whatever he liked.

The hours fled inexorably. They had to remember many details and the list of guests kept getting longer, as did the requirements of the parents of the bride and groom who also joined the planning. Wika had the impression that the interested parties had nothing to say at all, or maybe they did not want to deal with it. Mothers of the bride and groom shouted over each other and tossed about their ideas. The fathers, on the other hand, tried to remain calm and only from time to time muttered something under their breaths, more and more immersed in the drink glasses. At times Wika had the impression that she was not really needed there because the whole plan was already carefully thought out and her only task was to put it together, which, to be honest, the mothers of the bride and groom, seeing their commitment, could do themselves.

Each thing was subject to in-depth discussion, which, of course, required approval, even though even when Wika tried to add something from itself, everything returned to the original arrangements. It ended up that Bill at times tried to interfere with something or gave some information, while Beatriz did not speak at all. She was just staring at the window, lost in her thoughts.

After 5 long hours, which on the one hand-lasted endlessly for the uninterested and were a short while for the others, the company decided that for today it is enough and the most important things have been settled. The next meeting was to be held in two weeks to see the Wiki's progress. Or actually, check if she just took out the people that the parents of the bride and groom required. After all, a photographer or a DJ could not be just anyone. And although the date of the wedding was theoretically fixed, it practically depended on the availability of these MOST IMPORTANT people. And although Wika had no idea who these people were and did not recognize the names, at the prices they asked for their services, it was easy to notice that this is not just anyone.

From the numbers of Vice, it was spinning at times. She could not imagine that anyone could demand so much, let alone pay them. At the rest, however, it did not make any impression. Whether it was an amount with two, three, or four zeros, they acted as if they were spending a few pennies.

Wika knew that her future could depend on this wedding, should she ever decide to continue to work in the organization of weddings or any events. These people had more money and wealthy acquaintances than anyone she had met so far in her life.

When the meeting was finally over and Marco finished his inspection, they were both duly invited to the spa for a few massages and treatments, which they underwent with undisguised pleasure. Beatriz was supposed to pick them up after finishing and they would go together for the last symbolic drink. Instead, Bill picked them up.

- Wasn't Beatriz here? - He asked when he ran into Marco right away in the doorway.

- No, but he'll probably be here soon.

- I lost it somewhere right after talking to my parents. She wasn't picking up the phone so I figured she wasn't picking up because she's here with you, but I just found her phone at the reception.

- She wasn't here. Your mom told a lady to bring us here. I haven't seen her since I was saying goodbye to my parents.

- At first, I thought he was with you, but if not here, I don't know where he is. I'm getting a little worried.

- She left the phone, it's probably not far.

- It's not like that. She never leaves the phone. Unless on purpose.

- On purpose?

- There have been tensions between her and her parents more than once.

- It probably happens to everyone?

- Maybe so, but she doesn't argue ... she just runs away.

- How is he escaping?

- I don't know if I should tell you about it ...

- Can we help you somehow?

- No, rather not. But thanks. Come on over for that drink. Maybe our doom will be found.

- She is an adult, she probably needed a moment of peace and hide for a moment somewhere alone.

- That's what I'm afraid of.

- She'll cool down and come back.

- No, it's not like that ... you don't understand ... She disappears. That's not the first time. Once I was looking for her for two weeks.

- Two weeks?

- We broke up. Stupid and long story. The parents were angry with us, everything was going wrong. She just got in the car and drove away. She came back two weeks later. She was flying all this time. From the airport to the airport. She didn't even stop anywhere. Only accommodation and food.

- This is completely crazy.

- She didn't answer the phone and gave no sign of life. I thought she was missing. Everyone was afraid that something had happened to her. Fortunately, the family has so much money that they managed to track her down.

- It sounds like a movie.

- Sometimes I also have this impression. But then we managed to track her down. I picked her up at the airport and we live together ever since. We both moved out of the family estate and are renting this loft in the center. Thanks to this, we both live better.

- I don't think you ever said as much as now! Marco interjected.

- Somehow it's easy for me to open up to you which is just strange.

- Always at your service.

They sat for a while longer with drinks, but seeing Bill's worried expression, Wika and Marco decided that they'd better go home. As it was Beatriz and Bil who brought them here, they decided that they would now order a taxi. Bill escorted them to the exit.

- Give Beatriz a goodnight kiss from us. And if you need anything, let us know.

- Thank you. But I hope it won't be necessary.

- Isn't that where you parked your car? Marco asked as they left the main entrance.

- Yeah .... Beatriz ... What you made up again ...

- You think she escaped again? Maybe she just reparked the car?

- I doubt if she just went anywhere for a moment, but it will soon turn out.

- Can we help you somehow?

- Not really. Go home. The taxi is waiting.

- It can wait a while longer.

- We can't do anything here anyway. I will check the hotel again and ask if someone else took the car.

- Will you let me know when you find her?

- It might not be that fast.

- Bill, everything will be fine.

- I know, it always ends well. It must.

Marco and Wika returned home in total thought. Everyone wondered how it would behave in this situation. Bill was nervous but so composed. What was Beatriz thinking? And why was she running away like that?